2011 - Pagina 10 van 10 - Tweemetervijf

Sossusvlei – 1

18 januari 2011/0 Reacties/in Damien Franscoise, Fotografie, Namibie, Natuurfotografie, Sesriem, Sossusvlei, Zandduinen, Zuidelijk Afrika/door Damien Franscoise

Naast al het wild in Etosha zou dit het andere hoogtepunt worden van Namibië, de Sossusvlei. Het staat bekend om zijn enorm hoge zandduinen die hier zijn, zelfs de hoogste ter wereld. De duinen bestaan uit prachtig gekleurd rood zand en doordat de duinen nog steeds in beweging zijn hebben ze scherpe graten, wat het alleen maar fotogenieker maakt.

De duinen zijn bij het eerste licht ‘s ochtends het mooiste en dus was het vroeg dag. Maar het was het absoluut waard, wat een prachtige ervaring was het om daar rond te lopen. Bij toeval liepen we zo de Deadvlei in, waarover Wikipedia het volgende weet te melden:

De Dodevlei is een witte kleivlakte valkbij de bekendere Sossusvlei, in het Namib-Naukluft Park in Namibië. De Dodevlei is omgeven door een aantal van de hoogste duinen ter wereld, waarvan de hoogste 300 tot 400 meter hoog is, en op een zandstenen terras ligt. De kleivlakte werd gevormd na regenval wanneer de Tsauchab-rivier overstroomde, wat zorgde voor ondiepe poelen waar in de overvloed aan water de acacia konden groeien. Toen het klimaat veranderde werd het gebied geteisterd door droogte, zandduinen omringden de vlakte waardoor de waterstroom van de rivier geblokkeerd werd. Omdat er te weinig water bij de bomen kwam zijn die gestorven, hoewel er een aantal plantensoorten wel kunnen overleven op het vocht uit de ochtendmist en de weinige regenval, zoals de salsola en inara. De overgebleven skeletten van de bomen, die ongeveer 900 jaar oud zouden zijn, zijn zwartgeblakerd door de zon. Ondanks dat ze niet versteend zijn, vergaan ze niet omdat het te droog is.

Al dit natuurschoon van die eerste ochtend in de Sossusvlei en de Deadvlei heeft de volgende foto’s opgeleverd:

Namib Naukluft omgeving

16 januari 2011/0 Reacties/in bergen, Damien Franscoise, Fotografie, Namib Naukluft, Namibie, Natuurfotografie, Solitaire, Zuidelijk Afrika/door Damien Franscoise

De omgeving van de Namib Naukluft mountains is erg afwijkend van de rest van Namibië: rotsig, bergen, groen, water en regenachtig (in ieder geval wel toen wij er waren). Het past niet in het beeld dat je normaal hebt van Namibië. Reden om hier naartoe te gaan was dat dit één van de weinige gebieden is waar je kunt wandelen.

De reis er naartoe was erg mooi maar we zagen een duidelijke weersomslag ontstaan. Het waaide hard, in de verte waren donkere wolken te zien en uiteindelijk was het ook bij ons regenachtig aan het worden. Dit was wel even een omslag na de twee weken strakblauwe hemel. Dit zorgde wel voor spectaculaire foto’s:

Een plek die bekend is geworden door een boek van Ton van der Lee is Solitaire. Deze oase dat vroeger niet meer dan een onbetrouwbaar tankstation was is nu een goedlopende loge, camping en rustplaats in één. Allevier hadden we het boek gelezen en vonden het dus erg leuk om hier te overnachten.

In de Namib Naukluft mountains aangekomen hebben we uiteindelijk wel een dagwandeling gemaakt maar door het slechte weer moesten we alweer snel omkeren. Toch heeft het nog één mooie foto opgeleverd:

Skeleton Coast en de zeehonden kolonie

13 januari 2011/0 Reacties/in Cape Cross, Damien Franscoise, Dierenfotografie, Fotografie, Namibie, Natuurfotografie, Scheepswrak, Skeleton Coast, Zeehondenkolonie, Zuidelijk Afrika/door Damien Franscoise

Na ons zeer geslaagde bezoek aan de Himba was het tijd om door te reizen naar de kust. Via de beruchte Skeleton Coast. Deze kust was berucht bij zeevaarders vanwege zijn sterke stromingen en verraderlijke rotsen voor de kust. Maar wie hier schipbreuk leed en de kust levend haalde was nog maar halverwege. Hier lagen namelijk alleen maar eindeloze reizen aan zandduinen, zonder enig leven of water. Hier overleven was vrijwel onmogelijk. Vandaar de naam Skeleton Coast…

Gelukkig is het tegenwoordig anders. Schepen hebben GPS en lopen niet meer hier aan de grond. Ook op land is een goede weg aangelegd en konden we dus comfortabel dit gebied doorreizen, ondanks de felle wind. Wel liggen hier nog een aantal scheepswrakken op de kust die je kunt bezoeken, dit hebben dus zeker niet voorbij laten gaan:

Na ‘s avonds op een winderige camping gestaan te hebben gingen de volgende ochtend de zeehondenkolonie bezoeken op Cape Cross, een enorm grote kolonie en dit leverde de volgende foto’s op:

Bezoek aan de Himba – 2

4 januari 2011/0 Reacties/in Damaraland, Damien Franscoise, Fotografie, Himba, Namibie, Sesfontein, Tweemetervijf, Zuidelijk Afrika/door Damien Franscoise

In dit bericht het tweede gedeelte van ons bezoek aan de Himba. In het bericht hieronder is al te lezen wie de Himba zijn. Een bevolkingsgroep in Namibië die nog op traditionele wijze leeft.

Na ‘s middags aangeboden te hebben ‘s avonds te koken voor ze zijn we inkopen gaan doen en zijn we bij zonsondergang met onze gids teruggegaan het het Himba dorp. Daar bleken te vrouwen aan het dansen te zijn. In eerste instantie dachten we ‘dat doen ze omdat ze dat nu eenmaal altijd voor toeristen doen’ maar ze bleven het de hele avond doen! Zelfs toen het eten al klaar was. Onze gids legde uit dat ze de hele avond bleven dansen omdat ze zo blij waren dat er veel eten en bezoek was. Het was echt een geweldige ervaring om dit mee te mogen maken. En het leverde de volgende foto’s op:

Bezoek aan de Himba – 1

1 januari 2011/0 Reacties/in 4x4, Damaraland, Damien Franscoise, Himba, Namibie, Natuurfotografie, Tweemetervijf, Vakantie, Zuidelijk Afrika/door Damien Franscoise

Sesfontein staat bekend om een volk dat in deze omgeving leeft, namelijk de Himba mensen. Wikipedia schrijft het volgende over deze bevolkingsgroep:

Ze bevolkt een deel van de regio Kunene, het gedeelte dat bekend is onder de naam Kaokoveld ten zuiden van de Kunene-rivier. De Himba zijn nomaden en leven voornamelijk van hun vee. De Himba zijn nauw verwant aan de Ovazemba en de Herero. Hun taal Zemba is vrijwel identiek aan de Otjiherero, hetgeen de taal is van van de Herero.

Kaokoveld is een droog en onherbergzaam gebied. De Himba hebben tijdens de koloniale overheersing van Zuid-Afrika in afzondering geleefd en leven in het begin van de 21ste eeuw nog grotendeels op traditionele wijze. De Himba’s zijn een nomadisch volk, ze trekken met hun koeien en geiten door land. Verder verbouwen ze maïs waar ze maïspap van maken. Het voedsel van de Himba’s bestaat voornamelijk uit melk met meel er in, als er groente is eten ze dat ook. Af en toe wordt er een dier geslacht, daarvan eten ze elk onderdeel op. Koeien worden alleen geslacht bij bijzondere gelegenheden, bijvoorbeeld bij een huwelijk.

Voor de Himba is hun uiterlijke verschijning erg belangrijk, hun uiterlijk zegt iets over de plaats in de groep en de fase van hun leven. Als ze tien jaar zijn worden bij de jongens en meisje de twee voortanden in de onderkaak eruit geslagen met een stok en een steen, dit is een Himba-traditie waarvan de herkomst onduidelijk is. Meisjes dragen hun haar in twee vlechten over hun voorhoofd, in de puberteit vlechten ze hun haar in kleine staartjes die ingesmeerd worden met geitenvet en oker. Getrouwde vrouwen dragen daarbij nog een kleine kroon van geitenvel op hun hoofd. De Himba-vrouwen wassen zich nooit, ze smeren zich in met otjize, een mengsel van geitenvet, kruiden en oker. Door de oker krijgen de vrouwen de typische rode kleur, het mengsel beschermt hen tegen de zon. Ook sieraden zijn belangrijk voor de Himba’s, de sieraden maken ze van schelpen, leer en koper. Het belangrijkste sieraad voor de vrouwen van de Himba is de ohumba, een schelp die aan een ketting om hun nek hangt. Zowel mannen als vrouwen dragen weinig kleding, de traditionele kleding is gemaakt van de huiden van geslachte dieren.

Veel Nederlanders kennen de Himba mensen door het populaire tv-programma ‘Groeten uit de Rimboe’.

Toevallig waren we op een afgeleven camping de dag ervoor geëindigd via de volgende weg:

De volgende dag konden we een bezoek brengen aan de Himba mensen samen met onze gids van de camping. Dankzij Janine en Reinout werd het gesprek met de Himba erg interessant en bleven we een behoorlijke tijd ‘op bezoek’. Aan het eind hebben we afgesproken om ‘s avonds terug te komen en te koken voor de groep Himba. In de tussentijd zouden we de boodschappen gaan doen.

Dit eerste bezoek leverde de volgende foto’s op:

Archief van jaar: 2011