De laatste dagen in Namibië

/0 Reacties/in , , , , , , , , , /door

Na de mooie ochtend in Kolmanskop reden we diezelfde dag naar de omgeving van Keetmanshoop om daar te overnachten tussen de kokerbomen. De volgende dag reden we door naar Zuid-Afrika, in de hoop nog een luipaard te kunnen zien in het Kalahari National Park. In het wild hebben we ze helaas niet gezien, wel bij de overnachtingsplek bij Keetmanshoop.
In het Kalaghadi Transfrontier Park zoals het officieel heet en delen van Namibië, Botswana als Zuid-Afrika bestrijkt had het helaas een paar dagen voor onze aankomst geregend waardoor er nog maar weinig dieren te zien waren, maar wel veel leeuwen dus dat was toch nog een waardig einde. Na hier nog een paar dagen gezeten te hebben zijn we weer richting Windhoek gereden vanwaar onze terugvlucht ging. Na nog een dag souvenirs kopen en de auto schoon maken was het tijd om de terugvlucht te nemen. Na veel problemen met een stoel met meer beenruimte te krijgen en een lange vertraging vanwege de sneeuw (!!!) kwamen we uiteindelijk op Dusseldorf aan waar mijn goede vriend Maarten al 4 uur op ons stond te wachten. En dat was het einde van een prachtige afwisselende en indrukwekkende vakantie in een land dat we absoluut iedereen kunnen aanraden!

De laatste serie foto’s van deze reis:

Verlaten mijndorpje Kolmanskop

/1 Reactie/in , , , , , , , /door

Dit verlaten mijndorp heeft een korte maar krachtige bloeiperiode meegemaakt toen er in de regio van Luderitz veel diamanten gevonden werden. Kolmanskop werd binnen korte tijd opgebouwd en met Duitse standaarden, grondig dus. Het dorp heeft een tijdlang onderkomens geboden aan de mijnwerkers. De reisorganisatie Allovertours schrijft er het volgende over:

Een paar kilometer landinwaarts vanaf Luderitz vind je Kolmanskop (ofwel Kolmanskuppe): ‘boom town’ dat een spookstadje werd. Begin 20ste eeuw lagen de diamanten hier letterlijk voor het oprapen. Om de diamantmijn heen werden huizen gebouwd, en zelfs een casino en een kegelbaan. Maar er rustte geen zegen op dit dorp. De watertoevoer was een groot probleem en de Namib woestijn rukte op. Na de Eerste Wereldoorlog stortte de markt in en toen in de jaren dertig de productie afnam, werd de mijnbouw verplaatst naar Oranjemund. De huizen werden onder het zand bedolven, maar zijn sindsdien grotendeels uitgegraven. Toch blijft de woestijn oprukken en loop je hier tot je knieën in het zand door een huis.


En juist dat oprukkende zand maakt dit stadje enorm fotogeniek. Wij stonden daarom bij het eerste zonlicht aan de poort om dat te gaan bekijken:


Ballonvaart boven Sossusvlei

/0 Reacties/in , , , , , , , , , /door

Het hoogtepunt van deze vakantie was de volgende ochtend. Patricia en ik hadden een ballonvaart geboekt boven de zandduinen en rivierbedding in de omgeving van Sesriem en Sossusvlei. Heel vroeg in de ochtend werden we door een busje opgehaald om naar het vertrekpunt gebracht te worden. Daar aangekomen waren de twee ballonnen al voor zover klaar en konden we bijna gelijk instappen. Onze piloot hield een kort praatje en op het moment dat de zon opkwam stegen we op. Het was een prachtige ervaring met een heerlijke stilte om ons heen en een fantastisch uitzicht over dit bijzondere landschap. Er was zelfs ochtendmist waardoor het landschap een mystieke uitstraling kreeg en nog fotogenieker oogde. Na ruim een uur gevlogen te hebben landden we en kregen we ter plekke een zeer goed verzorgd champagne ontbijt, midden in het landschap. Heerlijk!

Deze fantastische ochtend leverde de volgende foto’s op:

Sossusvlei – 2

/0 Reacties/in , , , , , , , /door

Ook de volgende ochtend stonden we als eerste bij de toegangspoort om maar zo snel mogelijk in de Sossusvlei te zijn. In plaats van naar de Deadvlei te gaan zoals gisteren was nu het doel de Sossusvlei zelf. Hier staan geen dode bomen en zijn geen kleivelden maar alleen maar indrukwekkende, rode en hoge zandduinen. De ochtend was prachtig en fotografisch gezien was het misschien nog wel mooier dan de ochtend ervoor.

Sesriem bij avond

/0 Reacties/in , , , , , , , , , /door

De eerste avond in deze sprookjeswereld besloten we om een dichtbij gelegen duin te gaan om daar de zonsondergang te zien. Deze duin ligt dicht genoeg bij de camping om nog voordat de poorten gesloten worden terug  te zijn op de camping. De wandeling de duin op was lekker afwisselend met een steeds dramatisch wordende lucht om ons heen en steeds meer zand in de schoenen. Boven aangekomen hadden we een prachtig uitzicht over de vallei van Sesriem. Door de weersomslag die eraan zat te komen werd het licht alleen maar warmer, roder en dramatischer. Dit leverde ook erg leuke foto’s van elkaar op terwijl we van de zonsondergang genoten. De volgende serie is het resultaat daarvan:

Sossusvlei – 1

/0 Reacties/in , , , , , , , /door

Naast al het wild in Etosha zou dit het andere hoogtepunt worden van Namibië, de Sossusvlei. Het staat bekend om zijn enorm hoge zandduinen die hier zijn, zelfs de hoogste ter wereld. De duinen bestaan uit prachtig gekleurd rood zand en doordat de duinen nog steeds in beweging zijn hebben ze scherpe graten, wat het alleen maar fotogenieker maakt.

De duinen zijn bij het eerste licht ‘s ochtends het mooiste en dus was het vroeg dag. Maar het was het absoluut waard, wat een prachtige ervaring was het om daar rond te lopen. Bij toeval liepen we zo de Deadvlei in, waarover Wikipedia het volgende weet te melden:

De Dodevlei is een witte kleivlakte valkbij de bekendere Sossusvlei, in het Namib-Naukluft Park in Namibië. De Dodevlei is omgeven door een aantal van de hoogste duinen ter wereld, waarvan de hoogste 300 tot 400 meter hoog is, en op een zandstenen terras ligt. De kleivlakte werd gevormd na regenval wanneer de Tsauchab-rivier overstroomde, wat zorgde voor ondiepe poelen waar in de overvloed aan water de acacia konden groeien. Toen het klimaat veranderde werd het gebied geteisterd door droogte, zandduinen omringden de vlakte waardoor de waterstroom van de rivier geblokkeerd werd. Omdat er te weinig water bij de bomen kwam zijn die gestorven, hoewel er een aantal plantensoorten wel kunnen overleven op het vocht uit de ochtendmist en de weinige regenval, zoals de salsola en inara. De overgebleven skeletten van de bomen, die ongeveer 900 jaar oud zouden zijn, zijn zwartgeblakerd door de zon. Ondanks dat ze niet versteend zijn, vergaan ze niet omdat het te droog is.

Al dit natuurschoon van die eerste ochtend in de Sossusvlei en de Deadvlei heeft de volgende foto’s opgeleverd: